Terug naar huis

En dan is het tijd om naar huis te gaan. Ergens zijn we nog lang niet uitgekeken, zeker ook niet in deze leuke stad, maar Belle lonkt erg, we hebben weer zin om in ons huis en de fijne tuin te vertoeven en de verhalen in levende lijve te vertellen en te horen.

Alles wordt ingepakt, zodanig dat we de in Amerika gekochte koelbox (die we nog niet hadden) ook mee kunnen nemen. Weer hebben we daarmee 6x2 koffers/koffertjes en 4 handbagage. Henk heeft er niet zoveel zin meer in - steeds mist 'ie de satelieten, dus we moeten zelf de weg naar de airport maar vinden. Dat betekent dus ook fout-rijden. Maar we hebben tijd genoeg, dus zenuwachtig worden we er niet van. Met bijna lege tank leveren we de auto in - de schade wordt niet ernstig genomen. Dan worden we met een treintje naar de vertrekhal gebracht - erg handig. Na de soepele douane gaan we nog even eten met zicht op de vliegtuigen. Koen en Daan kopen van de laatste dollars die we niet meer kunnen inleveren nog wat snoep voor onderweg. En dan mogen we instappen - de linksen op rij 56 en de rechtsen op rij 61; daarmee hebben we twee raampjes kunnen regelen.
Mooie beelden volgen twee uur lang - dan ontneemt een dik wolkendek (we zijn dan al ruim boven Canada) het zicht. De tijd wordt geddod met eten, drinken, lezen, pogingen om te slapen, weer eten, drinken en wat t.v. kijken, dit keer van een groot scherm.
Vrijdag half 11 landen we op Schiphol, om half 12 zijn we al thuis. Heerlijk!!
Rijssen blijkt naar schiphol te zijn gegaan om ons te verwelkomen, maar die waren daar te laat - ze komen alsnog met de trein naar Utrecht, zodat zijn uit eerste hand onze verhalen kunnen horen en wij de hunne.

En dit was dan onze weblog - leuk om dat zo gedaan te kunnen hebben. We gaan het niet iedere vakantie doen, maar voor zo'n speciale reis was het erg de moeite waard.

Zonnig San Francisco

Een heerlijk laatste dagje in een heerlijke stad. Iedereen is hier opgewekt, lijkt het. Overal behulpzame mensen als we even op de kaart zoeken waar we naar toe zullen gaan. En de zon schijnt. We hebben onze lange broeken onder uit de koffer gehaald, maar dat had overdag eigenlijk niet gehoeven.
We bezoeken Union Square en lopen vandaar door winkelstraatjes naar het financial centre met de wolkenkrabbers. Ze staan hier iets verder uit elkaar dan in Seattle zodat de zon ertussen kan. We drinken ergens koffie op een terrasje (die zijn hier beduidend minder dan in Europa). Dan volgt een boottochtje naar een van de schiereilanden ten noorden van SF. Mooi zicht op de Golden Gate en Alcatraz. Terug zoeken we de cable car en rijden daarmee de steile straten van SF op, prachtig in zo'n antiek karretje met een hoop gepiep en gekraak. Het cable car museum is zeker voor Ernst erg leuk. Daar is de aandrijving van het gehele systeem met een hoop lawaai te bekijken. Ernst weet inmiddels precies hoe het allemaal werkt; ik bekijk meer de geschiedenis van het openbaar systeem in deze idioot heuvelachtige stad (31% is normaal hier, en onze straat - Lombardstreet- heft zelfs een stukje waar het stramien van rechte wegen doorbroken is omdat het percentage wel erg hoog werd zodat er gezigzagd moet worden.
Na nog wat souvenirs gekocht te hebben rond de Fishermanswarf gaan we naar een lekker Veganistich restaurantje om ons galgenmaal te nuttigen. Mirjam drinkt te veel wijn en Bas eet een hele peper op, maar verder gaat alles goed.

Lekker geslapen - nu maken we ons op voor de reis back . We hebben er zin in! Tot gauw allemaal.

Hartverwarmend San Francisco

Tja, en vannacht heb ik een beer rond de tent horen snuffelen, en ik zag zijn schaduw - BIG!! Ernst was kwaad dat ik hem niet heb wakker gemaakt, maar ik lag verstijfd te wachten op er zou gebeuren. Niets natuurlijk - we hadden al het eten en andere geurtjes echt goed opgeborgen in de container.
Het is minder koud geweest dan vorige nacht, of kwam het door het warme vuurtje? We stonden op , pakten alles snel in (we zijn inmiddels zo geoefend dat alles echt snel gebeurt- iedereen weet wat er moet gebeuren). Maar ja, geen ontbijt - er is geen brood en geen druppel melk. Afin, dan eerst een stuk rijden. We rijden naar het westen Yosemity uit - Daan heeft het er erg moeilijk mee; hij vond het hier zo fijn en wil nog helemaal geen afscheid nemen. Gelukkig vinden we een gezellig tentje buiten het park waar een echt Amerikaans ontbijt op ons wacht - ja Cathy, met pancakes, eggs, sunny side and toast. Daan trekt helemaal bij.
Het landschap verandert naar het westen heel erg - wat een droogte. Ernst mompelt dat het binnenkort hier ook wel woestijn zal zijn. Er wordt heel wat gesproied om nog wat te laten groeien. We kopen onderweg nog een grote dosis fruit in, want dat zijn we wel wat tekort gekomen de afgelopen week.
Voorbij de vallei rijden we ineens de Altamont pass over. En die kennen we wel van al die oude windturbines uit de jaren tachtig. Al die hellingen vol kleine molentjes. Maar wat een blamage; er draait nog wel wat, maar je ziet dat er helemaal niets meer aan gedaan wordt. Vele staan stil of zijn finaal omgevallen. Zo zonde.
San Francisco volgt snel. Onze 'Henk' geleidt ons zonder een foutje prima naar downtown. We kunnen terecht in het Coventry Inn hotel aan de Lombard Street. Prima hotel, met parkeerruimte voor de car. We douchen al het stof van Yosemity er snel af en gaan lekker de stad in.
Met de bus (trolley!) naar de Golden Gate - Ernst heeft gezien dat die zichtbaar is en die gelegenheid moet je te baat nemen, want San Francisco Bay is beroemd/berucht om de mist/fog.

Heerlijk gevoel om over die beroemde brug te lopen. We zien veel pelikanen overvliegen en ook een helicopter, eerst onder de brug door en daarna er net overheen terug. Alcatraz zien we liggen en ook de andere eilandjes en schiereilanden. De bus brengt ons vervolgens verder naar Fisherman's Warf - we vinden het opvallend hoe vriendelijk en opgewekt iedereen is. We voelen ons echt senang in deze stad. Fisherman's Warf is een gezellig stukje stad; we zien straattheater, de blaffende zeeleeuwen op de dokken die daar sinds 1990 schijnen te liggen, en veel winkeltjes. We drinken wat in een cafe waar muziek wordt gemaakt, erg gezellig. We komen voor het eten terecht bij een lekkere Italiaan die voor Bas, Ernst en mij gelukkig heerlijke ravioli met salades heeft. We zoeken in het donker de bus naar het hotel terug; we mogen gratis mee- de kassa doet het niet. De chauffeur toetert ons ten afscheid nog na. Moe maar voldaan.....

Yosemity Valley en buren

Beetje koud gehad vannacht - kennelijk was het toch echt tegen de vorstgrens aan. We staan half negen op. Tom en ik gaan brood en melk kopen; onderweg komen we zomaar een Golden Eagle tegen - echt waar!!!
Tegen tienen rijden we richting Yosemity Village - da's een lange tocht door prachtige natuur. Maar wat een drukte daar. We krijgen eerst moeilijk overzicht, en kiezen daarom maar weer voor het Informatiecentrum (erg mooi centrum hier) en koffiedrinken. De kinderen nemen het "free refill" principe inmiddels wel erg letterlijk - ze vullen nog twee keer bij.
Wat bijgekomen besluiten we om met de shuttle een eindje door het dal te rijden en dan aan het eind de wandeling naar de Vernall Falls te maken (Misty trail voor de kenners). We zien El Capitain, de Half Dome (nee Michiel, we dachten even niet aan je, maar dat kwam omdat we je reactie toen nog niet gelezen hadden).
Als we uitstappen wordt Daan op de schouders getikt door Bob en Hanneke, onze achterburen. Zo leuk om elkaar hier te treffen, middenin de Amerikaanse natuur. We kletsen wat bij - heel verschillende maar ook vergelijkbare ervaringen opgedaan. Dan gaan wij onze wandeling maken, want het is inmiddels al bijna half drie. Zij hebben 'm net gedaan en waarschuwen ons voor de lange afdaling van de terugweg.

Veel mensen lopen hier, maar toch genieten we erg van de wandeling - flink klimmen met tenslotte 600 traptreden langs de waterval omhoog. Mooi beelden van de waterval (compleet met regenboog ervoor) hebben we helaas niet, want de batterijen van het fototostel waren leeg.
Boven zoeken we een meertje op waar we heerlijk wat afkoelen. Wat is het water helder!
Op de terugweg kijken we nog een tijdje naar een clubje jongeren die van een rots af duiken (of toch niet durven). Wij vinden de afdaling wel meevallen; kennelijk valt het met de hoogtevrees bij ons wel mee. Een ijsje beneden is de frisse beloning voor gedane arbeid.
We rijden vervolgens meteen terug naar de camping omdat het best laat wordt en de jongens nog zo heel graag willen zwemmen (in dat ijskoude water). Dat lukt nog net, maar eten kopen lukt niet meer.... Omdat de vakanties in Amerika net afgelopen zijn, zijn de winkeltijden prompt ingeperkt. Nou ja, we behelpen ons met alle restjes waaronder veel toastjes. Vanavond maken we ons eigen kampvuur. De mannen sprokkelen meer dan genoeg hout bij elkaar, zodat het het mooiste vuur van de vakantie wordt. Daan heeft erg genoten van het "Ranger-vuur" en daarom zingen we nu ook bij ons eigen vuur. Er gezellig! We gaan lekker warm onder de wol.

I like Tuolomne

We hebben heerlijk geslapen nadat we allemaal uitgebreid gedoucht hebben (in het park kan dat weer twee dagen niet). Binnen 1.5 uur zijn we weer helemaal klaar. We rijden heel soepel naar Tuolomne Meadows waar we een prachtige plek dichtbij de rivier krijgen. We gaan heerlijk bij het water zitten (ikke dan, de rest moet meteen weer dammen bouwen). Vanmiddag zijn we een wandelingetje naar Soda Springs gaan maken; daar zagen we het zilte water op komen borrelen. De stenen kleurden er helemaal wit van. Na het wandelingetje wilden de jongens meteen weer naar het water - ze zwemmen zelfs in dat koude water. We eten Indiase spinazie, heerlijk pittig. We kunnen uberhaupt beter inkopen doen in deze regio, die duidelijk meer op vegetariers en organic food is ingesteld.
Om 8 uur is er een kampvuur waarbij een van de rangers liedjes over Tuolomne en beren met ons zingt en verhalen vertelt over vleermuizen. De jongens vinden het prachtig, al duren de verhalen best lang. Als we weer bij de tent komen gaan we allemaal slapen, want het is berekoud.

Via onherkenbaar Mt Whitney naar Mono Lake

Gisteravond dachten we eerst dat er regen of zo aankwam, maar er kwam met een opstekende westenwind een vreselijke aslucht naar ons toe: van de brand die al sinds 4 juli bij St Barbara woedt. We hadden er nog niet eerder last van, maar vonden dit al erg vervelend.

Vannacht werden we opgeschrikt door een beest dat zowat in onze tent van alles aan het eten was. Wat was het, te groot voor een rat… een kat? of enger, een beer? Het bleek de hond van de buren te zijn die er met hun eten vandoor was....

Het opbreken was geen genot - alles, maar dan ook echt alles zat onder de as. Idioot dat zo’n brand (die overigens erg groot is) van een paar honderd kilometer afstand zelfs hier zo’n effect heeft. Behalve dat alles dus vies was, was de reis ook niet zo leuk als gehoopt. We reden ten oosten van de hoogste toppen van de Sierra Nevada, maar zagen er zo goed als niets van. Het was een grijze kleurloze wereld.

Pas toen we Mono Lake naderden zagen we ook weer heldere, blauwe lucht. He, wat heerlijk! De camping in Lee Vining vonden we meteen. Het is wel een echt RV park (zie foto met een van die joekels die er staan) met achteraan een tentenveldje, maar voor een nachtje is dat prima. Bovendien is het sanitair lekker schoon en mooi.

Met goed een half uur hebben we beide tenten staan (in dit gras is dat geen kunst) en gaan we Yosemite verkennen. De Tioga Pas is indrukwekkend en de natuur is meteen erg mooi. Veel stroompjes, veel bomen en heerlijke wandelpaden.

Bij Tuolumne Campground gaan we even kijken. Daar kunnen we morgen toch echt wel terecht (ook al was ons eerder verteld dat alles in het park vol is); en ieder van ons vindt dat we dat ook moeten doen. Een natuurcamping, midden in het park, met beren waar we ons tegen moeten wapenen! Bij iedere tentplek staat een container waar je al je eten, tandpasta en dat soort dingen in moet doen, want anders heb je kans dat de beren je tent in komen, of je auto openbreken. We hebben er veel zin, temeer we zien dat er een heerlijk stroompje langs de camping loopt waar we lekker kunnen spetteren c.q. zonnebaden of zo.

We doen wat inkopen om ons ook weer in Yosemity goed te redden en het laatste wasje wordt gedaan. Het koelt in deze contreien ’s avonds al aardig af – voor het eerst zit ik eens in de tent te tikken. Maar in het park schijnt het ’s nachts wel tot 1 graad C te dalen!

One hundred Giant Sequoia's

Heerlijk geslapen bij een heerlijke (koele) temperatuur. Pas op de plaats vandaag.
De ochtend is voor zwemmen in het heerlijke zwembad van de camping. De tweede was droogt snel. We drinken even koffie en gaan dan met z'n allen de auto in voor een tochtje op zoek naar Sequoia's. We zien op de kaart al dat het NP echt te ver is voor ons, maar Clinton heeft in 2000 een stuk in het NF ook aangewezen als Nat. monument voor Sequoia's en daar gaan we voor. Da's ook nog best een eind, maar alles is ver in dit land, weten we inmiddels.
De tocht gaat een heel eind langs de Kern river. We lunchen in een aardig dorpje en dan gaat het echt de hoogte in. Eindelijk zien we de Sierra Nevada groener worden (een heel stuk ziet er net zo gortdroog uit als Zuid Frankrijk in de zomer. We maken een kleine maar mooie wandeling langs '100' Giants, waarvan sommige dus wel meer dan 2000 jaar oud zijn. Ernst weet daarna nog een plekje verder voor een Dome Rock - achteraf ook weer verder dan gedacht, maar goed. Het is een gekke, heel ronde rots die beroemd schijnt te zijn onder bergbeklimmers.
Terug naar de camping luisteren en zingen we mee met de Nederpop liedjes op onze CD. De Amerikaanse radio geeft niet veel meer dan Country & Western.
Nu zitten we op de camping en maken ons zorgen over het weer. Het koelt af en het is nog maar 27 C. Bovendien wordt het bewolkt in het dal aan de westkant. "Gelukkig" weet de kampbeheerster te melden dat dit rook is die het gevolg is van een brand die op the 4th of July in Santa Barbara (bij Los Angeles; zo'n 300 km naar het Zuidwesten) is begonnen.
Zometeen gaan we weer eens Mexicaans eten en als toetje volgt dan de ice cream social.
Morgen naar ons laatste park: Yosemity. Tja Joost, volgens jou het hoogtepunt in Amerika, maar het was wel even puzzelen om daar onderdag te regelen (zeker op een zaterdag).

p.s. helaas zijn er vandaag wat foto's om onduidelijke wijze verdwenen; daarom hebben we geen beelden van Sequoia's.

De oven in

Lekker geslapen in de mooie hotelkamers - ook weer helemaal schoon gedoucht. Maar toch houden we het voor gezien in Las Vegas, anders dan we eerst van plan waren. We vinden het allemaal wel erg bizar en druk en niet te vergeten warm (het is vroeg in de ochtend alweer 37 graden). We pakken onze spullen en rijden half negen over de Strip langs alle fraaie hotels met al hun prachtige versieringen. Zo zien we Chrysler building en het Vrijheidsbeeld, de Eiffeltoren, de Sfinx en pyramide, Disney-kasteel en nog veel meer. Bovendien verraden vele kranen dat er nog veel meer gebouwd gaat worden. Aan de zuidwest kant verlaten we deze stad die we niet snel zullen vergeten, maar waar we misschien ook nooit meer naar toe gaan.
We rijden door weer echte woestijn - raar dat daar middenin zo'n stad vol vertier is gebouwd. We komen al snel bij de echte Death Valley; alleen de temperatuur geeft dat al aan - 46 graden! We schrikken er gewoon van als we bij Zabriski point uitstappen om even rond te kijken. Het info. center even verderop (Furnace Creek) is heerlijk koel en geeft aardige informatie over de arme pioniers die door deze dodenvallei moesten.
De woestijn is mooi, maar niet geschikt voor wandelingen - bij het laagste punt zien we op de teller: 49 graden. We doen zelfs ons raampje niet meer open.
Na Death Valley rijden we naar het zuiden naar Isabella Lake. Daar vinden we onze volgende camping. Er is weer eens een zwembad, maar de grond is weer akelig hard. De jongens zijn morgenavond uitgenodigd voor een ice cream social. Ben benieuwd.

Las Vegas, "decadent maar wel leuk voor een avond"

Om 7 uur staan we op. Las Vegas, here we come!

De tenten zijn wel vochtig, maar we pakken ze toch maar in. Om half negen rijden we het Kaibab plateau uit – we zien nog reeen (nog nooit zoveel gezien als hier), kalkoenen, squirrels en veel, heel veel vogels.

Via het gebied langs Zion met de prachtige bergen rijden we vervolgens weer een woestijn in, en dat zien we meteen aan ons thermometertje in de auto. Het gaat gevaarlijk snel omhoog. Voorbij St. George (met vele Mormonenkerken) zoeken we een koffieplekje – in een Oase-achtige omgeving vinden we alleen snel een McDonalds, die gelukkig wel koffie heeft en wat voor de kinderen. Als Las Vegas in zicht komt, wordt iedereen wat opgewonden – wat een stad is dit, zo middenin de woestijn. Idiotie ten top!!

We vinden heel snel ons hotel – Circus Circus - en Ernst weet twee kamers te regelen en zo komen we op de 30^ste etage van de west tower terecht. Dit hotel heeft 4010 kamers!!!!!

We verkennen het complex en ook een stukje van de stad, maar door de warmte (44 graden) keren we in de loop van de middag terug. In het hotel zien we behalve allerlei circusacts ook een waar pretpark (Adventuredome) zien.

We douchen allemaal uitgebreid en zoeken dan een eetgelegenheid in deze stad. Als we de stad bij donker zien, vinden we het allemaal erg spectaculair. Zoveel lichtjes, beeldschermen, muziek en mensen. We rijden eerst een stukje de 'Strip' op en stappen uit bij Treasure Island omdat daar een show zal plaatsvinden, jammer genoeg is die afgelast door de wind en regen. We lopen nog wat verder en stoppen bij the 'Mirage' voor een 'vulkaan uitbarsting' maar ook die gaat niet door, waarschijnlijk ook door de wind. Nog een paar honderd meter verder zit het 'Bellagio'. Daar zien we 2 fantastische shows met fonteinen, licht en muziek (waaronder 'My heart will go on' voor Koen). Als de 2e kans voor Treasure Island ook niet door gaat lopen we terug en proberen we ondertussen de bus te pakken, maar die laat zich niet pakken, dus lopen we maar terug. Uitgeput vallen we allemaal in slaap.

The Grand Canyon is great..... (and hot)

He,he, heel wat beter geslapen, al hoorde ik middenin de nacht coyote’s die volgens mij achter hevig piepende reeën aanzaten – vreselijke natuurgeluiden.

We stonden om half acht op en stonden om kwart over negen bij het begin van de Kaibab trail die vanuit de north rim naar benden gaat, waarna de echte doorzetters een tweede dag de south rim kunnen bestijgen. Wij gaan voor een tocht naar de Roaring Springs en zelfs die is wrsch. te hoog gegrepen voor ons. Aanbevolen wordt om die tocht om 7 uur ’s ochtends te beginnen, maar dat vonden wij te vroeg.

We beginnen met 21 graden, maar bij het dalen warmt het meteen erg op. Ik vind het dalen al vermoeiend, terwijl men erg waarschuwt voor de stijgende terugtocht. De uitzichten zijn grandioos, meteen al bij de rotsen van Coconino. Ergens halverwege (na een toilet!! en waterpunt middenin de natuur) is een tunnel door de rotsen gehakt en verderop een brug. Dan hebben de meeste van ons het al wel gehad, met in het achterhoofd dat we ook nog terug moeten. Ernst en Bas gaan nog een stukje verder en zien de Roaring Springs, met paarden (muilezels) die daar lekker kunnen drinken. We volgen ze lange tijd met de verrekijker – leuk.

De terugtocht is zwaar, want steeds flink klimmen in toch veel zon. Water en snoepjes helpen ons erdoor. Als ik (M) uitgeput boven kom, krijg ik een applaus van een groepje Franse studenten.

We kopen wat drank en rijden naar de tent. Dan volgt wat regen, zelfs onweer. Maar gelukkig is het tegen etenstijd weer droog. We eten eenvoudig: bonen, mais en aardappelpuree met zwarte olijven. Als zovaak op de campings weer een prachtig vuur met smores. Bijtijds gaan we slapen, want morgen wacht Las Vegas op ons.

Van Marble Canyon naar Grand Canyon

En toch wordt het weer ochtend (wat kan een doorwaakte nacht lang duren) en hebben we allemaal toch wel een beetje geslapen in deze bijzondere omgeving. Om 6 uur staan we op – de zon komt er alweer aan – en om half acht vertrekken we met onze spullen van deze bijzondere plek. Het is dan alweer 30 graden. Om altijd in zo’n temperatuur te moeten leven, brrrr.

Langs de prachtige Vermillion Cliffs rijden we naar het westen, naar de North Rim van de Grand Canyon – die kant is minder toeristisch en bovendien koeler, beide belangrijke argumenten voor ons. Heerlijke temperatuur hier – 24 graden, hoe kan het verschil op deze korte afstand zo groot zijn?

De camping in het park is vol, dus pakken we de door een vriendelijke man uit Oregon op de vorige camping gesuggereerde boscamping de Motte. Deze camping is mooi, maar zo mogelijk nog eenvoudiger – alleen een kraantje en compost toilet. Als de twee tenten staan, vertrekken we gauw naar de Grand Canyon – nog best een afstand, maar dan zien we het grootse natuurspektakel! We lopen naar het Bright Angel Viewpoint en de jongens vinden dat een soort Angel’s landing. Qua diepte klopt dat, maar het is wel een makkelijk breed pad.

We lunchen in de Lodge en bezoeken daarna het Info center –dit keer een eenvoudig centrum zonder de grootse films (met steeds weer die gedragen stemmen over de geweldige natuur van Amerika). Omdat we het rustig willen houden na onze slapeloze nacht, doen we verder alleen nog een autotochtje naar de Cave Royal, waar ook de Angels’window (groot gat in een rots waar iedereen wel overheen loopt) te zien is – alles XXL!

Wel komt er onweer vanuit de South Rim opzetten en als we ineens Daan z’n haren omhoog zien gaan, trekken we ons toch maar snel terug van de randen.

Na boodschappen te hebben gedaan rijden we naar de tent terug. Diner is spaghetti met ei en meloen toe. Iedereen (behalve ik) wordt door Ernst met een washand helemaal gewassen bij de tent en dan gaan we slapen.

Antilopen en Ferries...

Mama Mia jarig – de hele dag proberen we haar te bellen, maar het lukt nergens. Toch heel erg gefeliciteerd, mam!

We rijden om 9 uur weg van de leuke camping bij Glendale. Wegaan bij Kanab links de noordelijke weg door de Vermillion Cliffs naar Page. Mooie tocht – we zien hele vlaktes en daar dan gleuven in de aarde – voorproefje voor de canyons. Je moet daar niet in het donker over de velden lopen…

Bij het info center bij de dam bij Page worden we zeer precies gecontroleerd – o zo bang als de Amerikanen zijn voor aanslagen, bijv. op deze enorme dam bij de Colorado rivier.

Voorbij Page bezoeken we de lower Antilope Canyon – tip van Jorien Koedam. Dat was inderdaad spectaculair. Wat een nauwe kloof en wat is die prachtig uitgesleten. De kleuren tijdens de middaguren zijn geweldig – hopelijk laten de foto’s dat ook zien.

Daarna rijden we iets terug en dan richting Marble Canyon, naar Lees Ferry. In een onherbergzaam gebied ligt de camping, inderdaad prachtig gelegen boven de Colorado rivier, maar zo warm! 42 graden is het er. Tom en ik zien het eigenlijk niet zitten, maar de anderen vinden het wel een avontuur om op deze natuurcamping (er is ook niks, behalve toilet en een beetje koud water) een nachtje door te brengen. Eerst rijden we naar de nederzetting Marble Canyon en kopen daar wat brood en water en drinken heerlijk koele drank in het cafeetje. Daar kom je van bij! Toen Tom even niet keek had de ober zijn enorme glas weer gevuld. Op de camping was het nog steeds heel warm en de bodem was weer heerlijk voor tentjes (maar niet heus). Samen besloten we alleen de nylon tent op te zetten en daar dan alleen de buitentent van. Voor de warmte hebben we helemaal geen tent nodig. Het lijkt wel Egypte…. Onze buurman leent ons zijn hamer, heerlijk!

We eten lekker in hetzelfde cafeetje/restaurant. Het eten was wel echt Amerikaans, snel geserveerd, genoeg en dooreten dan maar (still working, sir?). Afin, het was wel smakelijk eten met voldoende groenvoer voor ons. Na het eten keken we buiten nog een tijd naar binnenkomende en opstijgende heli’s, voor toeristen uit de Grand Canyon – mooi gezicht.

Toen werd het snel donker – half negen – en we gingen slapen met de tentdeur helemaal open zodat we de bergsilhouetten en de sterren konden zien. Nou ja, slapen.. hoe doe je dat bij zulke temperaturen (nog steeds meer dan 30 graden)? Ik miste nu de airco echt wel! Tom en ik sliepen het slechtst, maar de anderen hadden er toch ook wel moeite mee.

Hardlopen bij Glendale

Wasdag - da's geen werk op Amerikaanse campings, maar je moet er even voor heen en weer lopen. De jongens vermaken zich prima met de buurjongens in het zwembad. Het is een Nederlandse familie die net als wij ook kamperend door dit gebied trekt. Vader en moeder hebben elkaar 25 jaar geleden op deze camping, op deze plek leren kennen, en laten nu hun jongens het gebied zien (wij dachten al - waarom komen ze zo dichtbij ons staan, terwijl er genoeg plek op de camping is).
Ernst gebruikt eindelijk zijn hardloopspullen, probeert mij nog mee te krijgen, maar ik vind het te warm. Hij loopt een aardig rondje richting de hoodoo's die we vanuit onze tent kunnen zien. Inmiddels zit hij weer rustig bij te komen - het ging wel goed, maar de warmte en hoogte maken het lopen ook hier wel wat zwaarder.
Zometeen de jongens eindelijk maar eens uit het water trekken - kunnen we nog een klein tochtje richting Cedar City maken.
Morgen vertrekken we richting Page - Antilope Canyon, Indianen dorpjes?, Vermillion Canyon - als je niet uitkijkt rijd je hier van hoogtepunt naar hoogtepunt.

Crash in Wallstreet!

We stonden erg laat op, dus ook laat ontbijten, Koen (ik) ging melk halen en een koel pakket
bij het winkeltje van de KOA kampground. Toen naar de Bryce Canyon. Een uurtje rijden en door de red canyon (die is echt rood). Toen nog "even" wandelen in de Bryce Canyon eerst langs de Wallstreet (zo heet een gedeelte omdat er daar aan allebei de kanten van het pad hele hoge hoodoos staan). Daar mochten we niet doorheen omdat die was ingestort. We zagen het amphitheater en heel veel Hoodoos (volgens de indianen legende zijn het versteende coyotes), dat zijn stenen torens van verschillende lagen grond die door de erosie heel bijzonder zijn gevormd. We lunchten beneden in de Bryce Canyon in de schaduw van een grote grot. Toen zijn we teruggegaan. We hebben een kwartier lang gezwommen. Vanavond nog lekker taco's eten.

Koen

p.s. een bekend verhaal over Bryce: Ebenaezer Bryce (mormoon) ging er rond 1850 met zijn vrouw wonen. Toen vrienden van hem vroegen wat dat toch voor een gebied achter zijn huis was, zei hij: "it's a hell of a place to loose a cow ".

Naar camping met zwembad

Het was wel even mooi, zo in het park te kamperen, maar voor ons was het nu wel genoeg – we willen allemaal weer een douche, evt. ook warm water en.. een zwembad. We vonden een camping op weg naar Bryce – heel dichtbij dus, maar we waren het er allemaal over eens.

Om elf uur waren we er al – om half 12 lagen we in het zwembad – vakantie!!!

Wandeling Hidden Canyon

Niet heel geweldig geslapen, maar toch wel weer wat uitgerust worden we 8 uur wakker. Het begint alweer op te warmen (was ook niet echt afgekoeld). Na ontbijt pakken we proviand en water in voor de wandeling (we drinken echt genoeg hoor!). We kiezen voor de wandeling van de Hidden Canyon, die begint bij Wheeping Rock. (Nee Michiel, toch niet die aanlokkelijke Angels landing; enkelen onder ons hebben toch wel echt hoogtevrees, het waait behoorlijk en we horen dat er iemand is afgeduveld). Deze wandeling moet ook wel ‘strenious’ zijn, maar we houden ok wel van wat uitdaging. Het pad is eerst Amerikaans breed, maar langzamerhand wordt het smaller, en vervolgens klauteren we over grote steenmassa’s en lopen we over heel smalle stukjes langs kettingen. De uitzichten zijn fabelachtig. Voorbij het officiële einde (mouth of the canyon) wordt het echt spannend. Tom vond het maar niks, maar klauterde toch dapper mee. Daan vond het exciting en Koen voert de troepen aan. Toen het echt te bar werd, keerden we om. Ernst, Bas en Koen vonden op de terugweg nog een leuk paadje naar een uitzicht (?), en wij gingen direct naar beneden. De shuttle terug bracht ons weer bij die huge bekers drinken bij Zion Lodge. We zagen daar nog een reddingsactie met de helicopter – twee backpackers waren van een berg gehaald – ze hingen aan een touw te bungelen boven de Canyon, nog met de rugzakken op. We bezochten vervolgens het koele museum van Zion, alwaar een mooie film draaide.

We besloten uit eten te gaan, en eerst lekker te gaan lezen. Aldus gebeurde – We aten heerlijk, toch weer pizza met heerlijke salades - de jongens vinden het Amerikaanse principe van een drankje bestellen en dan de rest gratis bijvullen natuurlijk niet gek.

Terug op de camping werden de puzzelboekjes eens even goed gebruikt, allemaal sudoka’s, Cryptofilippines en logiquizen vlogen om de oren.

Naar Zion

Verhuisdag - een stuk minder ver rijden dan naar Ely, maar nog wel een heel stuk door de woestijn. Het blijft ongelooflijk landschap, maar het went. Je vraagt je alleen af waar die mensen die hier af en toe toch een huisje hebben, van kunnen leven. Er groeit weinig tot niets en de afstand tot dorpjes is erg groot.
We reden eerst richting Basin National Park, maar Henk (zo hebben we onze GPS wegwijzer hier in Amerika herdoopt, omdat hier een man ons de weg wijst) wees ons voor het park al naar het zuiden, en dat deden we toen maar braaf. Het park zouden we graag ook bezoeken, maar de afstanden dwingen ons tot keuzes, willen we niet hele dagen in de auto hoeven te vertoeven.
Net in Utah aangekomen, kreeg Ernst prompt weer bereik op zijn telefoon. In Nevada lukte dat geheel niet.
Snel na Cedar City zagen we de eerste contouren van Zion, maar we moesten nog helemaal naar het zuiden rijden om het National Park binnen te kunnen. Helaas bleek de door ons uitgezochte camping (met douches) vol, en moesten we naar de camping zonder douches waar iedere haring met heel veel moeite de grond in kon worden geduwd (wij hebben geen hamer en bovendien lichte harinkjes). Heet, heet, heet, waarschijnlijk ook omdat we uit de airconditioned auto kwamen. We wilden echt niet op de camping blijven in die hitte en begonnen dus maar aan de verkenning van het park. Prachtig was dat: we stapten in de shuttle bus (het is niet meer de bedoeling dat iedereen zelf per auto door het park rijdt, prima idee) en reden tot het eind: de tempel of Sinawava

Rustdag in Ely

Vandaag sliepen we lekker lang uit, (Ernst en Mirjam niet, die dachten dat het half negen was toen het half acht was). We hadden gisteravond besloten om niet meteen door te reizen naar Zion, maar om eens een rustdagje te houden. De hele ochtend speelden we wat op de camping en lazen we in onze boeken (ik heb eindelijk Harry Potter 7 uit, erg goed boek). Maar na de lunch gingen we toch nog even wat doen, eerst gingen we naar een meertje waar we even gingen zwemmen. Daarna wilden we nog met een stoomtreintje een tochtje door de bergen maken, maar dat kon niet omdat dat wel erg laat zou worden. Lekker borrelen en genieten van de zon dus maar. Het is een leuke camping maar we hebben alleen geen bereik zodat Ernst oma niet kan bellen.

Bas

The Loniest Road- R50

Over een van de twee loniest roads van Amerika door de biggest little town (Reno) of the entire world moesten we vandaag 414 1/2 mile rijden. Via Reno naar Virginia City, een echt western stadje, lekker Free popcorn bij het visitor center en echte cowboys gezien. Na een beetje rond lopen weer gauw verder. En doorgegaan naar het volgende stadje; lang, langer en nog eens langer oftewel langst zo'n verlaten weg. Mooie bergen gezien en een dood hert. De cruise controle staat op 73 m.p.h. Zo nu en dan is er geen auto te zien oftewel een verlaten weg. Het is maar 32 graden best cool voor een woestijn. We staan op een campground in Ely. Het is soms best wel warm geweest.

Koen van Zuijlen

Lassen Volcanic National Park

Om 7.25 opgestaan en om 9.05 weg: da’s niet slecht. Nog een stuk langs de kust: mist, laaghangende wolken en starten bij 14 graden. De tenten zijn nat maar we hebben goed geslapen na nog een klein houtvuurtje. We gaan nu het binnenland in en al snel breekt de zon door. De temperatuur begint gestaag te klimmen, net als wij. De Coastal Range is zo’n 1000 meter hoog en daarna dalen we af naar Redding. Het is een gigantisch bosgebied, waar een paar jaar geleden veel bosbrand is geweest. Slingerende bergwegen, steile klimmen en afdalingen. Het schiet niet erg op al zijn de wegen breed. Redding is een ongezellige stad, al moeten we misschien op een gegeven moment onderscheid gaan maken in erg ongezellig, gewoon ongezellig en gaat wel. Weaverville heeft enige historie (goudstadje) maar de “Chinese Tempel” zien we niet. Het is inmiddels 40ºC (!) buiten de auto. Gelukkig gaan we weer stijgen richting Lassen Peak: een vulkaan die in 1915 uitgebarsten is en een grote ravage heeft aangericht. Nu zijn er nog dampende modderpoelen en stinkende rookpluimen. Het is er tot in juni besneeuwd maar nu is het goed te doen. Wel wordt het laat en de campings aan een meer ten zuiden van de peak zijn allemaal meer dan vol. We rijden door naar Susanville en het derde motel is niet te duur. De Black Bear keten (sinds 1995, dus een rijke historie) is beroemd om zijn gezelligheid, zijn bediening en zijn grote porties. Alles valt wel mee al is vooral Tom onder de indruk van de rijke inrichting. Moe en voldaan komen we op onze motel kamer (direct naast de weg!) waar we bijna al typend in slaap vallen: morgen op weg naar Reno……..

Ernst

Wandelen in de Redwoods

We slapen uit tot na half negen – dat lukt hier omdat we niet de tent uitbranden. Ontbijten in een fris bos met maar eens een lange broek aan. Als we klaar zijn rijden we een klein eindje naar een info center over de Redwoods – daar krijgen we een tip voor een leuke wandeling. We maken de Young boys scout treetrail; midden door al die geweldenaren. We maken foto na foto – het is toch wel even anders om door zo’n bos te lopen dan er over te lezen. We genieten er allemaal erg van. De wandeling is wel pittig, maar we worden beloond met een watervalletje voor de lunch aan het eind.

Terug in Crescent City doen we wat inkopen, waaronder ijs ( we houden ons al aardig aan de Tielen-regel voor wat betreft ijs in de vakantie)

Nu zitten we in het zonnetje – Ernst aan Harry Potter and the deathly Hallows en ik aan de comp. De jongens hebben een eigen sportveldje naast onze tenten. Zo maar eens kijken of we deze verhalen weer kunnen plaatsen.

Naar California

Tijd om te vertrekken – we staan om op, douchen, eten en opruimen. Wat een gedoe ook alweer om alles in die auto te krijgen – zeker nu het niet meer platgemaakte pakketjes zijn. Om half elf rijden we, met bekertje koffie van de camping. De tocht gaat via Eugene en dan weer richting zee – prachtige weg. De weg 101 langs de kust laat in het begin nog niet veel zee zien, maar bij enkele parken langs de kust kunnen we de zee bewonderen – Oregon Dunes – prachtig - alleen via verduvelde squats die er doorheen karren! Echt weer Amerikaans. Pauze vervolgens bij een van de lighthouses – de oudste van Oregon.

Maar dan volgt een prachtig stuk langs de rotsen van de Pacific Ocean. We stoppen vaak en kijken naar vogels en zoeken naar zeehonden. Ernst ontwaart zelfs een brown pelican – geweldig om die zomaar te zien. Het is niet druk en de temperatuur is een stuk lager dan we gewend waren in Corvallis – zeelucht. In de auto is het ondertussen ook goed uit te houden want we zijn al aanbeland in het spannendste stuk van Oorlogswinter. De lange opsomming van Jan Terlouw aan het eind dat het idee van nooit meer een oorlog helaas niet voorkwam dat er sindsdien oorlogen zijn gevoerd in ….. helaas erg veel landen.

Voorbij Brookings gaan we de grens naar Californie over – onze derde staat al!. We tanken en zoeken in de buurt van Crescent City een camping – we vinden een leuek zo’n beetje in het Redwood park. Geweldig wat een bomen! We besluiten hier twee nachten te blijven. Ernst zet de tenten op met Bas, Tom en Daan. Koen en ik zoeken een winkel om de inkopen voor ’s avonds te doen. We eten lekker weer eens rijst met.

Eindelijk is er gelegenheid om een vuurtje te stoken en smores te bakken (marsmallows die hier zo heten – ze zijn zo lekker dat ze some more ofwel smores heten). Het is laat als we gaan slapen, allemaal tegelijk.

COUNTY FAIR!!!

Vandaag was de dag van de County Fair, we hadden afgesproken om half 3 op het terrein te zijn dus begonnen we de dag rustig met veel zwemmen. Maar de plannen veranderden en we vertrokken wat eerder naar de stad. Daar aten we als lunch Mexicaans (heel erg lekker, dat moeten we vaker doen). Na de lunch gingen we naar de plek waar de shuttle bus, speciaal voor de County Fair ons zou ophalen. Jammer genoeg reed de bus door, we stonden waarschijnlijk op een verkeerde plek. Gelukkig kwam John Paul ons toen ophalen met het busje waar we maar net inpastten. Toen kwamen we aan bij de County Fair daar hebben we gekeken naar goochelact's en zijn we naar een soort Kermis gegaan. Maar het belangrijkste moest nog komen: tractorpulling, de tractoren moesten een voertuig voortrekken, maar op dat voertuig zat een gewicht dat steeds verder naar voren werd getrokken, daarom werd het steeds zwaarder om te trekken. Maar na 20 tractoren (nog niet eens halverwege) vonden we het wel mooi. We gingen toen naar een schapenhonden wedstrijd, het was wel leuk om te zien maar uiteindelijk gingen we ook daar weg omdat we nog een bus wilden halen. Daarna namen we afscheid van Diane, John Paul en Aubrey. We reden nog even langs de supermarkt om wat eten te kopen en gingen avond eten, toen het bijna donker was bedacht Ernst zich dat hij heel veel bramenstruiken had gezien op 2 minuten loop afstand, daar gingen we nog even lang en het bleken hele goede struiken te zijn met twee volle borden bramen gingen we terug naar de tent om ze door de yoghurt te doen. Daarna waren we allemaal zo moe dat we snel daarna naar bed gingen.

John Paul, Diane en Aubrey, heel erg bedankt voor onze fantastische vier dagen in Corvallis.

Bas