Via onherkenbaar Mt Whitney naar Mono Lake

Gisteravond dachten we eerst dat er regen of zo aankwam, maar er kwam met een opstekende westenwind een vreselijke aslucht naar ons toe: van de brand die al sinds 4 juli bij St Barbara woedt. We hadden er nog niet eerder last van, maar vonden dit al erg vervelend.

Vannacht werden we opgeschrikt door een beest dat zowat in onze tent van alles aan het eten was. Wat was het, te groot voor een rat… een kat? of enger, een beer? Het bleek de hond van de buren te zijn die er met hun eten vandoor was....

Het opbreken was geen genot - alles, maar dan ook echt alles zat onder de as. Idioot dat zo’n brand (die overigens erg groot is) van een paar honderd kilometer afstand zelfs hier zo’n effect heeft. Behalve dat alles dus vies was, was de reis ook niet zo leuk als gehoopt. We reden ten oosten van de hoogste toppen van de Sierra Nevada, maar zagen er zo goed als niets van. Het was een grijze kleurloze wereld.

Pas toen we Mono Lake naderden zagen we ook weer heldere, blauwe lucht. He, wat heerlijk! De camping in Lee Vining vonden we meteen. Het is wel een echt RV park (zie foto met een van die joekels die er staan) met achteraan een tentenveldje, maar voor een nachtje is dat prima. Bovendien is het sanitair lekker schoon en mooi.

Met goed een half uur hebben we beide tenten staan (in dit gras is dat geen kunst) en gaan we Yosemite verkennen. De Tioga Pas is indrukwekkend en de natuur is meteen erg mooi. Veel stroompjes, veel bomen en heerlijke wandelpaden.

Bij Tuolumne Campground gaan we even kijken. Daar kunnen we morgen toch echt wel terecht (ook al was ons eerder verteld dat alles in het park vol is); en ieder van ons vindt dat we dat ook moeten doen. Een natuurcamping, midden in het park, met beren waar we ons tegen moeten wapenen! Bij iedere tentplek staat een container waar je al je eten, tandpasta en dat soort dingen in moet doen, want anders heb je kans dat de beren je tent in komen, of je auto openbreken. We hebben er veel zin, temeer we zien dat er een heerlijk stroompje langs de camping loopt waar we lekker kunnen spetteren c.q. zonnebaden of zo.

We doen wat inkopen om ons ook weer in Yosemity goed te redden en het laatste wasje wordt gedaan. Het koelt in deze contreien ’s avonds al aardig af – voor het eerst zit ik eens in de tent te tikken. Maar in het park schijnt het ’s nachts wel tot 1 graad C te dalen!

One hundred Giant Sequoia's

Heerlijk geslapen bij een heerlijke (koele) temperatuur. Pas op de plaats vandaag.
De ochtend is voor zwemmen in het heerlijke zwembad van de camping. De tweede was droogt snel. We drinken even koffie en gaan dan met z'n allen de auto in voor een tochtje op zoek naar Sequoia's. We zien op de kaart al dat het NP echt te ver is voor ons, maar Clinton heeft in 2000 een stuk in het NF ook aangewezen als Nat. monument voor Sequoia's en daar gaan we voor. Da's ook nog best een eind, maar alles is ver in dit land, weten we inmiddels.
De tocht gaat een heel eind langs de Kern river. We lunchen in een aardig dorpje en dan gaat het echt de hoogte in. Eindelijk zien we de Sierra Nevada groener worden (een heel stuk ziet er net zo gortdroog uit als Zuid Frankrijk in de zomer. We maken een kleine maar mooie wandeling langs '100' Giants, waarvan sommige dus wel meer dan 2000 jaar oud zijn. Ernst weet daarna nog een plekje verder voor een Dome Rock - achteraf ook weer verder dan gedacht, maar goed. Het is een gekke, heel ronde rots die beroemd schijnt te zijn onder bergbeklimmers.
Terug naar de camping luisteren en zingen we mee met de Nederpop liedjes op onze CD. De Amerikaanse radio geeft niet veel meer dan Country & Western.
Nu zitten we op de camping en maken ons zorgen over het weer. Het koelt af en het is nog maar 27 C. Bovendien wordt het bewolkt in het dal aan de westkant. "Gelukkig" weet de kampbeheerster te melden dat dit rook is die het gevolg is van een brand die op the 4th of July in Santa Barbara (bij Los Angeles; zo'n 300 km naar het Zuidwesten) is begonnen.
Zometeen gaan we weer eens Mexicaans eten en als toetje volgt dan de ice cream social.
Morgen naar ons laatste park: Yosemity. Tja Joost, volgens jou het hoogtepunt in Amerika, maar het was wel even puzzelen om daar onderdag te regelen (zeker op een zaterdag).

p.s. helaas zijn er vandaag wat foto's om onduidelijke wijze verdwenen; daarom hebben we geen beelden van Sequoia's.

De oven in

Lekker geslapen in de mooie hotelkamers - ook weer helemaal schoon gedoucht. Maar toch houden we het voor gezien in Las Vegas, anders dan we eerst van plan waren. We vinden het allemaal wel erg bizar en druk en niet te vergeten warm (het is vroeg in de ochtend alweer 37 graden). We pakken onze spullen en rijden half negen over de Strip langs alle fraaie hotels met al hun prachtige versieringen. Zo zien we Chrysler building en het Vrijheidsbeeld, de Eiffeltoren, de Sfinx en pyramide, Disney-kasteel en nog veel meer. Bovendien verraden vele kranen dat er nog veel meer gebouwd gaat worden. Aan de zuidwest kant verlaten we deze stad die we niet snel zullen vergeten, maar waar we misschien ook nooit meer naar toe gaan.
We rijden door weer echte woestijn - raar dat daar middenin zo'n stad vol vertier is gebouwd. We komen al snel bij de echte Death Valley; alleen de temperatuur geeft dat al aan - 46 graden! We schrikken er gewoon van als we bij Zabriski point uitstappen om even rond te kijken. Het info. center even verderop (Furnace Creek) is heerlijk koel en geeft aardige informatie over de arme pioniers die door deze dodenvallei moesten.
De woestijn is mooi, maar niet geschikt voor wandelingen - bij het laagste punt zien we op de teller: 49 graden. We doen zelfs ons raampje niet meer open.
Na Death Valley rijden we naar het zuiden naar Isabella Lake. Daar vinden we onze volgende camping. Er is weer eens een zwembad, maar de grond is weer akelig hard. De jongens zijn morgenavond uitgenodigd voor een ice cream social. Ben benieuwd.

Las Vegas, "decadent maar wel leuk voor een avond"

Om 7 uur staan we op. Las Vegas, here we come!

De tenten zijn wel vochtig, maar we pakken ze toch maar in. Om half negen rijden we het Kaibab plateau uit – we zien nog reeen (nog nooit zoveel gezien als hier), kalkoenen, squirrels en veel, heel veel vogels.

Via het gebied langs Zion met de prachtige bergen rijden we vervolgens weer een woestijn in, en dat zien we meteen aan ons thermometertje in de auto. Het gaat gevaarlijk snel omhoog. Voorbij St. George (met vele Mormonenkerken) zoeken we een koffieplekje – in een Oase-achtige omgeving vinden we alleen snel een McDonalds, die gelukkig wel koffie heeft en wat voor de kinderen. Als Las Vegas in zicht komt, wordt iedereen wat opgewonden – wat een stad is dit, zo middenin de woestijn. Idiotie ten top!!

We vinden heel snel ons hotel – Circus Circus - en Ernst weet twee kamers te regelen en zo komen we op de 30^ste etage van de west tower terecht. Dit hotel heeft 4010 kamers!!!!!

We verkennen het complex en ook een stukje van de stad, maar door de warmte (44 graden) keren we in de loop van de middag terug. In het hotel zien we behalve allerlei circusacts ook een waar pretpark (Adventuredome) zien.

We douchen allemaal uitgebreid en zoeken dan een eetgelegenheid in deze stad. Als we de stad bij donker zien, vinden we het allemaal erg spectaculair. Zoveel lichtjes, beeldschermen, muziek en mensen. We rijden eerst een stukje de 'Strip' op en stappen uit bij Treasure Island omdat daar een show zal plaatsvinden, jammer genoeg is die afgelast door de wind en regen. We lopen nog wat verder en stoppen bij the 'Mirage' voor een 'vulkaan uitbarsting' maar ook die gaat niet door, waarschijnlijk ook door de wind. Nog een paar honderd meter verder zit het 'Bellagio'. Daar zien we 2 fantastische shows met fonteinen, licht en muziek (waaronder 'My heart will go on' voor Koen). Als de 2e kans voor Treasure Island ook niet door gaat lopen we terug en proberen we ondertussen de bus te pakken, maar die laat zich niet pakken, dus lopen we maar terug. Uitgeput vallen we allemaal in slaap.

The Grand Canyon is great..... (and hot)

He,he, heel wat beter geslapen, al hoorde ik middenin de nacht coyote’s die volgens mij achter hevig piepende reeën aanzaten – vreselijke natuurgeluiden.

We stonden om half acht op en stonden om kwart over negen bij het begin van de Kaibab trail die vanuit de north rim naar benden gaat, waarna de echte doorzetters een tweede dag de south rim kunnen bestijgen. Wij gaan voor een tocht naar de Roaring Springs en zelfs die is wrsch. te hoog gegrepen voor ons. Aanbevolen wordt om die tocht om 7 uur ’s ochtends te beginnen, maar dat vonden wij te vroeg.

We beginnen met 21 graden, maar bij het dalen warmt het meteen erg op. Ik vind het dalen al vermoeiend, terwijl men erg waarschuwt voor de stijgende terugtocht. De uitzichten zijn grandioos, meteen al bij de rotsen van Coconino. Ergens halverwege (na een toilet!! en waterpunt middenin de natuur) is een tunnel door de rotsen gehakt en verderop een brug. Dan hebben de meeste van ons het al wel gehad, met in het achterhoofd dat we ook nog terug moeten. Ernst en Bas gaan nog een stukje verder en zien de Roaring Springs, met paarden (muilezels) die daar lekker kunnen drinken. We volgen ze lange tijd met de verrekijker – leuk.

De terugtocht is zwaar, want steeds flink klimmen in toch veel zon. Water en snoepjes helpen ons erdoor. Als ik (M) uitgeput boven kom, krijg ik een applaus van een groepje Franse studenten.

We kopen wat drank en rijden naar de tent. Dan volgt wat regen, zelfs onweer. Maar gelukkig is het tegen etenstijd weer droog. We eten eenvoudig: bonen, mais en aardappelpuree met zwarte olijven. Als zovaak op de campings weer een prachtig vuur met smores. Bijtijds gaan we slapen, want morgen wacht Las Vegas op ons.

Van Marble Canyon naar Grand Canyon

En toch wordt het weer ochtend (wat kan een doorwaakte nacht lang duren) en hebben we allemaal toch wel een beetje geslapen in deze bijzondere omgeving. Om 6 uur staan we op – de zon komt er alweer aan – en om half acht vertrekken we met onze spullen van deze bijzondere plek. Het is dan alweer 30 graden. Om altijd in zo’n temperatuur te moeten leven, brrrr.

Langs de prachtige Vermillion Cliffs rijden we naar het westen, naar de North Rim van de Grand Canyon – die kant is minder toeristisch en bovendien koeler, beide belangrijke argumenten voor ons. Heerlijke temperatuur hier – 24 graden, hoe kan het verschil op deze korte afstand zo groot zijn?

De camping in het park is vol, dus pakken we de door een vriendelijke man uit Oregon op de vorige camping gesuggereerde boscamping de Motte. Deze camping is mooi, maar zo mogelijk nog eenvoudiger – alleen een kraantje en compost toilet. Als de twee tenten staan, vertrekken we gauw naar de Grand Canyon – nog best een afstand, maar dan zien we het grootse natuurspektakel! We lopen naar het Bright Angel Viewpoint en de jongens vinden dat een soort Angel’s landing. Qua diepte klopt dat, maar het is wel een makkelijk breed pad.

We lunchen in de Lodge en bezoeken daarna het Info center –dit keer een eenvoudig centrum zonder de grootse films (met steeds weer die gedragen stemmen over de geweldige natuur van Amerika). Omdat we het rustig willen houden na onze slapeloze nacht, doen we verder alleen nog een autotochtje naar de Cave Royal, waar ook de Angels’window (groot gat in een rots waar iedereen wel overheen loopt) te zien is – alles XXL!

Wel komt er onweer vanuit de South Rim opzetten en als we ineens Daan z’n haren omhoog zien gaan, trekken we ons toch maar snel terug van de randen.

Na boodschappen te hebben gedaan rijden we naar de tent terug. Diner is spaghetti met ei en meloen toe. Iedereen (behalve ik) wordt door Ernst met een washand helemaal gewassen bij de tent en dan gaan we slapen.

Antilopen en Ferries...

Mama Mia jarig – de hele dag proberen we haar te bellen, maar het lukt nergens. Toch heel erg gefeliciteerd, mam!

We rijden om 9 uur weg van de leuke camping bij Glendale. Wegaan bij Kanab links de noordelijke weg door de Vermillion Cliffs naar Page. Mooie tocht – we zien hele vlaktes en daar dan gleuven in de aarde – voorproefje voor de canyons. Je moet daar niet in het donker over de velden lopen…

Bij het info center bij de dam bij Page worden we zeer precies gecontroleerd – o zo bang als de Amerikanen zijn voor aanslagen, bijv. op deze enorme dam bij de Colorado rivier.

Voorbij Page bezoeken we de lower Antilope Canyon – tip van Jorien Koedam. Dat was inderdaad spectaculair. Wat een nauwe kloof en wat is die prachtig uitgesleten. De kleuren tijdens de middaguren zijn geweldig – hopelijk laten de foto’s dat ook zien.

Daarna rijden we iets terug en dan richting Marble Canyon, naar Lees Ferry. In een onherbergzaam gebied ligt de camping, inderdaad prachtig gelegen boven de Colorado rivier, maar zo warm! 42 graden is het er. Tom en ik zien het eigenlijk niet zitten, maar de anderen vinden het wel een avontuur om op deze natuurcamping (er is ook niks, behalve toilet en een beetje koud water) een nachtje door te brengen. Eerst rijden we naar de nederzetting Marble Canyon en kopen daar wat brood en water en drinken heerlijk koele drank in het cafeetje. Daar kom je van bij! Toen Tom even niet keek had de ober zijn enorme glas weer gevuld. Op de camping was het nog steeds heel warm en de bodem was weer heerlijk voor tentjes (maar niet heus). Samen besloten we alleen de nylon tent op te zetten en daar dan alleen de buitentent van. Voor de warmte hebben we helemaal geen tent nodig. Het lijkt wel Egypte…. Onze buurman leent ons zijn hamer, heerlijk!

We eten lekker in hetzelfde cafeetje/restaurant. Het eten was wel echt Amerikaans, snel geserveerd, genoeg en dooreten dan maar (still working, sir?). Afin, het was wel smakelijk eten met voldoende groenvoer voor ons. Na het eten keken we buiten nog een tijd naar binnenkomende en opstijgende heli’s, voor toeristen uit de Grand Canyon – mooi gezicht.

Toen werd het snel donker – half negen – en we gingen slapen met de tentdeur helemaal open zodat we de bergsilhouetten en de sterren konden zien. Nou ja, slapen.. hoe doe je dat bij zulke temperaturen (nog steeds meer dan 30 graden)? Ik miste nu de airco echt wel! Tom en ik sliepen het slechtst, maar de anderen hadden er toch ook wel moeite mee.