Lassen Volcanic National Park

Om 7.25 opgestaan en om 9.05 weg: da’s niet slecht. Nog een stuk langs de kust: mist, laaghangende wolken en starten bij 14 graden. De tenten zijn nat maar we hebben goed geslapen na nog een klein houtvuurtje. We gaan nu het binnenland in en al snel breekt de zon door. De temperatuur begint gestaag te klimmen, net als wij. De Coastal Range is zo’n 1000 meter hoog en daarna dalen we af naar Redding. Het is een gigantisch bosgebied, waar een paar jaar geleden veel bosbrand is geweest. Slingerende bergwegen, steile klimmen en afdalingen. Het schiet niet erg op al zijn de wegen breed. Redding is een ongezellige stad, al moeten we misschien op een gegeven moment onderscheid gaan maken in erg ongezellig, gewoon ongezellig en gaat wel. Weaverville heeft enige historie (goudstadje) maar de “Chinese Tempel” zien we niet. Het is inmiddels 40ºC (!) buiten de auto. Gelukkig gaan we weer stijgen richting Lassen Peak: een vulkaan die in 1915 uitgebarsten is en een grote ravage heeft aangericht. Nu zijn er nog dampende modderpoelen en stinkende rookpluimen. Het is er tot in juni besneeuwd maar nu is het goed te doen. Wel wordt het laat en de campings aan een meer ten zuiden van de peak zijn allemaal meer dan vol. We rijden door naar Susanville en het derde motel is niet te duur. De Black Bear keten (sinds 1995, dus een rijke historie) is beroemd om zijn gezelligheid, zijn bediening en zijn grote porties. Alles valt wel mee al is vooral Tom onder de indruk van de rijke inrichting. Moe en voldaan komen we op onze motel kamer (direct naast de weg!) waar we bijna al typend in slaap vallen: morgen op weg naar Reno……..

Ernst

Wandelen in de Redwoods

We slapen uit tot na half negen – dat lukt hier omdat we niet de tent uitbranden. Ontbijten in een fris bos met maar eens een lange broek aan. Als we klaar zijn rijden we een klein eindje naar een info center over de Redwoods – daar krijgen we een tip voor een leuke wandeling. We maken de Young boys scout treetrail; midden door al die geweldenaren. We maken foto na foto – het is toch wel even anders om door zo’n bos te lopen dan er over te lezen. We genieten er allemaal erg van. De wandeling is wel pittig, maar we worden beloond met een watervalletje voor de lunch aan het eind.

Terug in Crescent City doen we wat inkopen, waaronder ijs ( we houden ons al aardig aan de Tielen-regel voor wat betreft ijs in de vakantie)

Nu zitten we in het zonnetje – Ernst aan Harry Potter and the deathly Hallows en ik aan de comp. De jongens hebben een eigen sportveldje naast onze tenten. Zo maar eens kijken of we deze verhalen weer kunnen plaatsen.

Naar California

Tijd om te vertrekken – we staan om op, douchen, eten en opruimen. Wat een gedoe ook alweer om alles in die auto te krijgen – zeker nu het niet meer platgemaakte pakketjes zijn. Om half elf rijden we, met bekertje koffie van de camping. De tocht gaat via Eugene en dan weer richting zee – prachtige weg. De weg 101 langs de kust laat in het begin nog niet veel zee zien, maar bij enkele parken langs de kust kunnen we de zee bewonderen – Oregon Dunes – prachtig - alleen via verduvelde squats die er doorheen karren! Echt weer Amerikaans. Pauze vervolgens bij een van de lighthouses – de oudste van Oregon.

Maar dan volgt een prachtig stuk langs de rotsen van de Pacific Ocean. We stoppen vaak en kijken naar vogels en zoeken naar zeehonden. Ernst ontwaart zelfs een brown pelican – geweldig om die zomaar te zien. Het is niet druk en de temperatuur is een stuk lager dan we gewend waren in Corvallis – zeelucht. In de auto is het ondertussen ook goed uit te houden want we zijn al aanbeland in het spannendste stuk van Oorlogswinter. De lange opsomming van Jan Terlouw aan het eind dat het idee van nooit meer een oorlog helaas niet voorkwam dat er sindsdien oorlogen zijn gevoerd in ….. helaas erg veel landen.

Voorbij Brookings gaan we de grens naar Californie over – onze derde staat al!. We tanken en zoeken in de buurt van Crescent City een camping – we vinden een leuek zo’n beetje in het Redwood park. Geweldig wat een bomen! We besluiten hier twee nachten te blijven. Ernst zet de tenten op met Bas, Tom en Daan. Koen en ik zoeken een winkel om de inkopen voor ’s avonds te doen. We eten lekker weer eens rijst met.

Eindelijk is er gelegenheid om een vuurtje te stoken en smores te bakken (marsmallows die hier zo heten – ze zijn zo lekker dat ze some more ofwel smores heten). Het is laat als we gaan slapen, allemaal tegelijk.

COUNTY FAIR!!!

Vandaag was de dag van de County Fair, we hadden afgesproken om half 3 op het terrein te zijn dus begonnen we de dag rustig met veel zwemmen. Maar de plannen veranderden en we vertrokken wat eerder naar de stad. Daar aten we als lunch Mexicaans (heel erg lekker, dat moeten we vaker doen). Na de lunch gingen we naar de plek waar de shuttle bus, speciaal voor de County Fair ons zou ophalen. Jammer genoeg reed de bus door, we stonden waarschijnlijk op een verkeerde plek. Gelukkig kwam John Paul ons toen ophalen met het busje waar we maar net inpastten. Toen kwamen we aan bij de County Fair daar hebben we gekeken naar goochelact's en zijn we naar een soort Kermis gegaan. Maar het belangrijkste moest nog komen: tractorpulling, de tractoren moesten een voertuig voortrekken, maar op dat voertuig zat een gewicht dat steeds verder naar voren werd getrokken, daarom werd het steeds zwaarder om te trekken. Maar na 20 tractoren (nog niet eens halverwege) vonden we het wel mooi. We gingen toen naar een schapenhonden wedstrijd, het was wel leuk om te zien maar uiteindelijk gingen we ook daar weg omdat we nog een bus wilden halen. Daarna namen we afscheid van Diane, John Paul en Aubrey. We reden nog even langs de supermarkt om wat eten te kopen en gingen avond eten, toen het bijna donker was bedacht Ernst zich dat hij heel veel bramenstruiken had gezien op 2 minuten loop afstand, daar gingen we nog even lang en het bleken hele goede struiken te zijn met twee volle borden bramen gingen we terug naar de tent om ze door de yoghurt te doen. Daarna waren we allemaal zo moe dat we snel daarna naar bed gingen.

John Paul, Diane en Aubrey, heel erg bedankt voor onze fantastische vier dagen in Corvallis.

Bas

Newport

Voor mij een onrustige nacht (.....) gevolgd door een rustige dag. 's Ochtends Harry Potter lezen, 's middags op sleeptouw door Diane en niet te vergeten Aubrey. John Paul ging maar weer eens cement malen want tenslotte moet in september het dak erop en dan komen allerlei onderaannnemertjes helpen met stuccen, met vloeren leggen enz. enz.
Wij dus naar het strand. Nou daar woeien we snel weer vanaf. Het was niet echt koud maar zandstralen voelt niet echt lekker. In het aquarium was het een stuk rustiger. De zeeotters, onder water zwemmende puffins (papagaaiduikers), de zeeleeuwen en zelfs de kwallen hebben we goed kunnen bekijken onder de deskundige begeleiding van Diane en ... vooral van Aubrey. Daarna nog vliegeren op een iets "beschutter" deel van het strand, hoewel ook daar de vlieger er bijna met Tom vandoor ging. Aubrey's roze vlieger kwam niet veel hoger dan twee meter maar dat maakte haar niet veel uit. Tenslotte naar een vis restaurant gewijd aan Rogue bier, dat in Newport wordt gebrouwen en inmiddels wereldwijd (in Amerika?) aftrek vindt. Op de terugweg was iedereen behoorlijk moe. Bas en Daan waren er enigszins beroerd van, maar..... Aubrey kwam nu pas echt los. Tom was een tijdje "under attack" zoals hij het zelf zei en onder zijn bewonderende blikken typte ze op de telefoon van 1 tot 100 een telefoonnummer in. Uiteindelijk heb ik het laatste stuk maar gereden en ging Diane Aubrey bezighouden (of andersom: het is een prachtig nummer!). Gelukkig had ze nog wel tijd om van tijd tot tijd te vragen of ik het STOP bord wel had gezien. Gauw iedereen naar bed en na een redelijke nacht (we zijn nu echt gewend) zitten we hier in de zon te typen met de jongens op de put-put (midget golf). Vandaag naar de State County Fair: "Amerikana at it's best" volgens Diane (inclusief "pig races", tractor pulling etc.) we zijn benieuwd.


Ernst

Mary's peak

maandag 30-juli

We sliepen goed ondanks het verkeerslawaai (we zitten wel erg dicht bij een weg). We stonden te vroeg op voor de kampwinkel - om 9 uur konden we brood en melk kopen. "Early birds you are".
Om half elf vertrokken we naar de Broad family en we maakten een lekkere picknick klaar. Toen vertrokken we naar de berg: Mary's peak, de hoogste berg in de omgeving (ong 4000 ft, reken maar uit).
De weg erheen was prachtig. Bovenop klauterden we naar de echte top. Koen kon er zo z'n museum weer gaan uitbreiden, maar z'n zonnebril raakte hij kwijt.
En toen was er de lunch. Wat een heerlijkheden: zelfgemaakte appel-perenmoes, broodjes met heerlijk fris lekkers erop (avocado, sla, tomaat, gedroogde tomaatjes, kaas, ui), yoghurt-ui chips, en salades. Het kwam lang niet op - ze hadden ons overschat.
Weer de prachtige weg terug, en daarna gingen wij onze eerste grote Amerikaanse supermarkt in (de kleinste in z'n soort aldus Diane). Wij verdwaalden bijkans, maar vonden gelukkig wel naast de boodschappen een koelbox en een gastankje.
Op de camping terug gingen de jongens meteen het zwembad in - heerlijk. Diane en Aubrey kwamen op bezoek. Na het zwemmen zorgden wij voor eten. Wat was dat ook weer behelpen zo op de grond. Maar we wisten toch een couscous maaltijd te maken. Het was donker toen we opbraken. Iedereen vrijwel meteen onder de dekens - Koen sliep stiekem al veel eerder.

Mirjam
p.s. het tijdsverschil is 9 uur. Jullie lopen zoveel voor!

Naar Oregon

We hebben vandaag tot 8 uur uitgeslapen.

Het ontbijt was minder lekker dan in het andere hotel.

Toen gingen we naar fort clatsop, van Lewis en Clark. We reden er wel eerst voorbij. We draaiden ons dus om en gingen weer op zoek naar fort Clatsop (kinderen rustig door luister boek Oorlogswinter).

We moesten eerst naar een parkeerplaats er dichtbij, want vanaf daar gingen bussen naar het fort.

Het was er niet zo druk (op het eerste gezicht) maar toen we in het fort kwamen en in een hut gingen (het regende namelijkL) was het er best wel druk. We waren het er over eens dat het niet een heel groot fort was (meer heeeeeeeel klein). Toen zijn we naar Diane en John-paul gegaan. Het was nog moeilijk te vinden maar toen we het zagen… We zagen een heel groot nog onafgebouwd fort (hun nieuwe huis J). Daarnaast stond nog een klein studentenhuisje waar ze nu in wonen. We zijn toen samen met Diane en John-paul (en hun dochtertje van zes) uit eten gegaan bij een pizzeria. Het was heel erg lekker maar we kregen de pizza’s zelfs met zijn negenen niet op.

Toen zijn we nog even gaan wandelen en Aubrey houdt van KOEN :p.

Tom