Hardlopen bij Glendale

Wasdag - da's geen werk op Amerikaanse campings, maar je moet er even voor heen en weer lopen. De jongens vermaken zich prima met de buurjongens in het zwembad. Het is een Nederlandse familie die net als wij ook kamperend door dit gebied trekt. Vader en moeder hebben elkaar 25 jaar geleden op deze camping, op deze plek leren kennen, en laten nu hun jongens het gebied zien (wij dachten al - waarom komen ze zo dichtbij ons staan, terwijl er genoeg plek op de camping is).
Ernst gebruikt eindelijk zijn hardloopspullen, probeert mij nog mee te krijgen, maar ik vind het te warm. Hij loopt een aardig rondje richting de hoodoo's die we vanuit onze tent kunnen zien. Inmiddels zit hij weer rustig bij te komen - het ging wel goed, maar de warmte en hoogte maken het lopen ook hier wel wat zwaarder.
Zometeen de jongens eindelijk maar eens uit het water trekken - kunnen we nog een klein tochtje richting Cedar City maken.
Morgen vertrekken we richting Page - Antilope Canyon, Indianen dorpjes?, Vermillion Canyon - als je niet uitkijkt rijd je hier van hoogtepunt naar hoogtepunt.

Crash in Wallstreet!

We stonden erg laat op, dus ook laat ontbijten, Koen (ik) ging melk halen en een koel pakket
bij het winkeltje van de KOA kampground. Toen naar de Bryce Canyon. Een uurtje rijden en door de red canyon (die is echt rood). Toen nog "even" wandelen in de Bryce Canyon eerst langs de Wallstreet (zo heet een gedeelte omdat er daar aan allebei de kanten van het pad hele hoge hoodoos staan). Daar mochten we niet doorheen omdat die was ingestort. We zagen het amphitheater en heel veel Hoodoos (volgens de indianen legende zijn het versteende coyotes), dat zijn stenen torens van verschillende lagen grond die door de erosie heel bijzonder zijn gevormd. We lunchten beneden in de Bryce Canyon in de schaduw van een grote grot. Toen zijn we teruggegaan. We hebben een kwartier lang gezwommen. Vanavond nog lekker taco's eten.

Koen

p.s. een bekend verhaal over Bryce: Ebenaezer Bryce (mormoon) ging er rond 1850 met zijn vrouw wonen. Toen vrienden van hem vroegen wat dat toch voor een gebied achter zijn huis was, zei hij: "it's a hell of a place to loose a cow ".

Naar camping met zwembad

Het was wel even mooi, zo in het park te kamperen, maar voor ons was het nu wel genoeg – we willen allemaal weer een douche, evt. ook warm water en.. een zwembad. We vonden een camping op weg naar Bryce – heel dichtbij dus, maar we waren het er allemaal over eens.

Om elf uur waren we er al – om half 12 lagen we in het zwembad – vakantie!!!

Wandeling Hidden Canyon

Niet heel geweldig geslapen, maar toch wel weer wat uitgerust worden we 8 uur wakker. Het begint alweer op te warmen (was ook niet echt afgekoeld). Na ontbijt pakken we proviand en water in voor de wandeling (we drinken echt genoeg hoor!). We kiezen voor de wandeling van de Hidden Canyon, die begint bij Wheeping Rock. (Nee Michiel, toch niet die aanlokkelijke Angels landing; enkelen onder ons hebben toch wel echt hoogtevrees, het waait behoorlijk en we horen dat er iemand is afgeduveld). Deze wandeling moet ook wel ‘strenious’ zijn, maar we houden ok wel van wat uitdaging. Het pad is eerst Amerikaans breed, maar langzamerhand wordt het smaller, en vervolgens klauteren we over grote steenmassa’s en lopen we over heel smalle stukjes langs kettingen. De uitzichten zijn fabelachtig. Voorbij het officiële einde (mouth of the canyon) wordt het echt spannend. Tom vond het maar niks, maar klauterde toch dapper mee. Daan vond het exciting en Koen voert de troepen aan. Toen het echt te bar werd, keerden we om. Ernst, Bas en Koen vonden op de terugweg nog een leuk paadje naar een uitzicht (?), en wij gingen direct naar beneden. De shuttle terug bracht ons weer bij die huge bekers drinken bij Zion Lodge. We zagen daar nog een reddingsactie met de helicopter – twee backpackers waren van een berg gehaald – ze hingen aan een touw te bungelen boven de Canyon, nog met de rugzakken op. We bezochten vervolgens het koele museum van Zion, alwaar een mooie film draaide.

We besloten uit eten te gaan, en eerst lekker te gaan lezen. Aldus gebeurde – We aten heerlijk, toch weer pizza met heerlijke salades - de jongens vinden het Amerikaanse principe van een drankje bestellen en dan de rest gratis bijvullen natuurlijk niet gek.

Terug op de camping werden de puzzelboekjes eens even goed gebruikt, allemaal sudoka’s, Cryptofilippines en logiquizen vlogen om de oren.

Naar Zion

Verhuisdag - een stuk minder ver rijden dan naar Ely, maar nog wel een heel stuk door de woestijn. Het blijft ongelooflijk landschap, maar het went. Je vraagt je alleen af waar die mensen die hier af en toe toch een huisje hebben, van kunnen leven. Er groeit weinig tot niets en de afstand tot dorpjes is erg groot.
We reden eerst richting Basin National Park, maar Henk (zo hebben we onze GPS wegwijzer hier in Amerika herdoopt, omdat hier een man ons de weg wijst) wees ons voor het park al naar het zuiden, en dat deden we toen maar braaf. Het park zouden we graag ook bezoeken, maar de afstanden dwingen ons tot keuzes, willen we niet hele dagen in de auto hoeven te vertoeven.
Net in Utah aangekomen, kreeg Ernst prompt weer bereik op zijn telefoon. In Nevada lukte dat geheel niet.
Snel na Cedar City zagen we de eerste contouren van Zion, maar we moesten nog helemaal naar het zuiden rijden om het National Park binnen te kunnen. Helaas bleek de door ons uitgezochte camping (met douches) vol, en moesten we naar de camping zonder douches waar iedere haring met heel veel moeite de grond in kon worden geduwd (wij hebben geen hamer en bovendien lichte harinkjes). Heet, heet, heet, waarschijnlijk ook omdat we uit de airconditioned auto kwamen. We wilden echt niet op de camping blijven in die hitte en begonnen dus maar aan de verkenning van het park. Prachtig was dat: we stapten in de shuttle bus (het is niet meer de bedoeling dat iedereen zelf per auto door het park rijdt, prima idee) en reden tot het eind: de tempel of Sinawava

Rustdag in Ely

Vandaag sliepen we lekker lang uit, (Ernst en Mirjam niet, die dachten dat het half negen was toen het half acht was). We hadden gisteravond besloten om niet meteen door te reizen naar Zion, maar om eens een rustdagje te houden. De hele ochtend speelden we wat op de camping en lazen we in onze boeken (ik heb eindelijk Harry Potter 7 uit, erg goed boek). Maar na de lunch gingen we toch nog even wat doen, eerst gingen we naar een meertje waar we even gingen zwemmen. Daarna wilden we nog met een stoomtreintje een tochtje door de bergen maken, maar dat kon niet omdat dat wel erg laat zou worden. Lekker borrelen en genieten van de zon dus maar. Het is een leuke camping maar we hebben alleen geen bereik zodat Ernst oma niet kan bellen.

Bas

The Loniest Road- R50

Over een van de twee loniest roads van Amerika door de biggest little town (Reno) of the entire world moesten we vandaag 414 1/2 mile rijden. Via Reno naar Virginia City, een echt western stadje, lekker Free popcorn bij het visitor center en echte cowboys gezien. Na een beetje rond lopen weer gauw verder. En doorgegaan naar het volgende stadje; lang, langer en nog eens langer oftewel langst zo'n verlaten weg. Mooie bergen gezien en een dood hert. De cruise controle staat op 73 m.p.h. Zo nu en dan is er geen auto te zien oftewel een verlaten weg. Het is maar 32 graden best cool voor een woestijn. We staan op een campground in Ely. Het is soms best wel warm geweest.

Koen van Zuijlen