Tijd om te vertrekken – we staan om op, douchen, eten en opruimen. Wat een gedoe ook alweer om alles in die auto te krijgen – zeker nu het niet meer platgemaakte pakketjes zijn. Om half elf rijden we, met bekertje koffie van de camping. De tocht gaat via Eugene en dan weer richting zee – prachtige weg. De weg 101 langs de kust laat in het begin nog niet veel zee zien, maar bij enkele parken langs de kust kunnen we de zee bewonderen – Oregon Dunes – prachtig - alleen via verduvelde squats die er doorheen karren! Echt weer Amerikaans. Pauze vervolgens bij een van de lighthouses – de oudste van Oregon.
Maar dan volgt een prachtig stuk langs de rotsen van de Pacific Ocean. We stoppen vaak en kijken naar vogels en zoeken naar zeehonden. Ernst ontwaart zelfs een brown pelican – geweldig om die zomaar te zien. Het is niet druk en de temperatuur is een stuk lager dan we gewend waren in Corvallis – zeelucht. In de auto is het ondertussen ook goed uit te houden want we zijn al aanbeland in het spannendste stuk van Oorlogswinter. De lange opsomming van Jan Terlouw aan het eind dat het idee van nooit meer een oorlog helaas niet voorkwam dat er sindsdien oorlogen zijn gevoerd in ….. helaas erg veel landen.
Voorbij Brookings gaan we de grens naar Californie over – onze derde staat al!. We tanken en zoeken in de buurt van Crescent City een camping – we vinden een leuek zo’n beetje in het Redwood park. Geweldig wat een bomen! We besluiten hier twee nachten te blijven. Ernst zet de tenten op met Bas, Tom en Daan. Koen en ik zoeken een winkel om de inkopen voor ’s avonds te doen. We eten lekker weer eens rijst met.
Eindelijk is er gelegenheid om een vuurtje te stoken en smores te bakken (marsmallows die hier zo heten – ze zijn zo lekker dat ze some more ofwel smores heten). Het is laat als we gaan slapen, allemaal tegelijk.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten